29 października 1924 roku we Lwowie urodził się znakomity poeta, eseista, dramaturg – Zbigniew Herbert.
Jego ojciec Bolesław, po matce Marii z domu Bałaban, był półkrwi Ormianinem. Zbigniew ochrzczony w kościele p.w. św. Antoniego we Lwowie na tajnych kompletach uzyskał maturę w 1943 roku i na konspiracyjnym Uniwersytecie Jana Kazimierza rozpoczął studia polonistyczne. W 1944 przenosi się do Krakowa gdzie uczęszcza na wykłady z ekonomii na Uniwersytecie Jagiellońskim i w Akademii Sztuk Pięknych. Później w Toruniu kończy studia prawnicze, równocześnie kontynuuje studia na wydziale filozofii. Przenosi się na wybrzeże – pracuje w Narodowym Banku Polskim w Gdyni, wraca do Torunia, podejmuje pracę w Muzeum Okręgowym, później w Warszawie kontynuuje studia filozoficzne. Pod pseudonimem Bolesław Hertyński publikuje recenzje teatralne i z wystaw plastycznych. Podejmuje różne prace zarobkowe, wreszcie w 1956 roku możliwy był jego debiut literacki – ukazuje się tom wierszy Struna światła. Jednak sytuacja polityczna, ponura atmosfera i realia PRL, są dla Herberta trudne do zaakceptowania i przystosowania. Pokonuje trudności z uzyskaniem paszportu, a jego pasję stają się podróże. Przez kolejne lata podróżuje do Europie, z czasem udaje się do USA, gdzie pracuje jako wizytujący profesor na Uniwersytecie Stanowym w Los Angeles. W USA staje się jednym z najbardziej rozpoznawalnych i popularnych poetów.
Po zmianach politycznych jakie zaszły w Polsce wraca do kraju, honorowany był licznymi odznaczeniami w tym Krzyżem Kawalerskim Odrodzenia Polski. Po ciężkiej chorobie umiera w 1998 roku – pochowany na warszawskich Powązkach.
mot
